Dorośli:
Nadciśnienie tętnicze samoistne u chorych nie stosujących leków moczopędnych: początkowo 10 mg 1 raz na dobę; dawka podtrzymująca wynosi zwykle 20–40 mg 1 raz na dobę.
U chorych szczególnie zagrożonych wystąpieniem niedociśnienia tętniczego leczenie należy rozpocząć od mniejszej dawki. Jeżeli występują zaburzenia czynności nerek, odwodnienie organizmu, zmniejszenie objętości krwi krążącej lub zaburzenia elektrolitowe lekarz zaleci odpowiednie postępowanie przed rozpoczęciem stosowania preparatu. U tych chorych, a także u chorych, u których nie można przerwać stosowania leków moczopędnych lub u chorych z nadciśnieniem naczyniowo–nerkowym konieczne jest dostosowanie dawkowania przez lekarza i zastosowanie mniejszej dawki początkowej.
U osób przyjmujących równolegle leki moczopędne istnieje zwiększone ryzyko powikłań wynikających z wystąpienia znacznego niedociśnienia tętniczego. Dodatkowo, w tej grupie chorych może występować odwodnienie i zaburzenia elektrolitowe. O ile to możliwe, lekarz zaleci zmniejszenie dawki lub przerwanie stosowania leków moczopędnych na 2–3 dni przed rozpoczęciem przyjmowania preparatu. Jeżeli nie można zaprzestać stosowania leku moczopędnego, stosowanie preparatu należy rozpocząć pod ścisłą kontrolą lekarską od dawki 5 mg na dobę. Należy kontrolować wartość ciśnienia tętniczego do momentu uzyskania oczekiwanego działania klinicznego i dodatkowo jeszcze przez godzinę. Konieczne jest kontrolowanie czynności nerek i stężenia potasu we krwi. Lekarz dostosuje dalsze dawkowanie indywidualnie, w zależności od wartości ciśnienia tętniczego.
Leczenie nadciśnienia naczyniowo-nerkowego: początkowo 2,5–5 mg 1 raz na dobę, następnie lekarz może zalecić stopniowe zwiększanie dawki.
Niewydolność serca: dawka początkowa wynosi 2,5 mg 1 raz na dobę, rano, a leczenie należy rozpoczynać pod ścisłą kontrolą lekarską. Największe obniżenie ciśnienia tętniczego występuje po około 6.–8. godzinach od przyjęcia dawki początkowej. Konieczna jest kontrola wartości ciśnienia tętniczego do czasu jego ustabilizowania się. Lekarz dostosuje dawkę na podstawie indywidualnej reakcji chorego na leczenie. W razie potrzeby będzie zwiększał dawkę w odstępach kilku tygodniowych. Zwykle stosowana dawka podtrzymująca wynosi 5–20 mg na dobę.
U chorych szczególnie zagrożonych wystąpieniem niedociśnienia tętniczego, u których występuje odwodnienie organizmu, zmniejszenie objętości krwi krążącej lub zaburzenia elektrolitowe (hiponatremia) lekarz zaleci wyrównanie istniejących zaburzeń przed rozpoczęciem stosowania preparatu oraz regularną kontrolę czynności nerek i stężenia potasu we krwi. O ile to możliwe, lekarz zaleci zmniejszenie dawki lub przerwanie stosowania leków moczopędnych przed rozpoczęciem przyjmowania preparatu. Jeżeli ciśnienie skurczowe jest niższe niż 100 mm Hg dawka początkowa powinna być podana pod ścisłym nadzorem lekarza.
U chorych z niewydolnością serca i zaburzeniami czynności nerek lub hiponatremią należy zachować szczególną ostrożność, a leczenie może być rozpoczynane wyłącznie pod ścisłym nadzorem lekarza od dawki 2,5 mg na dobę.
Świeży zawał serca: leczenie w warunkach szpitalnych może być rozpoczęte w ciągu 24 godzin od wystąpienia objawów zawału serca. Początkowo 5 mg, następnie, kolejne 5 mg po 24 godzinach, 10 mg po 48 godzinach i następnie 10 mg raz na dobę. U chorych z niskim ciśnieniem skurczowym, poniżej 120 mm Hg, lekarz zaleci zastosowanie mniejszej dawki (zwykle początkowo 2,5 mg na dobę). Jeżeli w okresie stosowania preparatu ciśnienie tętnicze skurczowe zmniejszy się do wartości 100 mm Hg lub będzie mniejsze lekarz zaleci zmniejszenie dawki do 2,5–5 mg na dobę. Jeżeli wystąpi niedociśnienie tętnicze (ciśnienie skurczowe mniejsze niż 90 mm Hg utrzymujące się przez ponad 1 godzinę) lekarz zaleci zaprzestanie stosowania preparatu. Leczenie może być kontynuowane przez 6 tygodni, po czym nastąpi ponowna ocena stanu pacjenta. Na jej podstawie lekarz podejmie dalsze decyzje terapeutyczne.
