Nadciśnienie tętnicze samoistne (monoterapia): u chorych nie przyjmujących leków moczopędnych początkowo 10 mg na dobę. W zależności od skuteczności leczenia lekarz może zwiększać dawkę (z zachowaniem odpowiednich odstępów czasowych pomiędzy kolejnymi zmianami dawkowania) do dawki podtrzymującej wynoszącej 20–40 mg na dobę, przyjmowanej w dawce pojedynczej lub w 2 dawkach podzielonych. Dawka maksymalna wynosi 40 mg na dobę, choć w badaniach klinicznych u niektórych pacjentów stosowano dawki do 80 mg na dobę.
Nadciśnienie tętnicze samoistne (leczenie skojarzone z lekami moczopędnymi): u osób przyjmujących równolegle leki moczopędne istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia powikłań wynikających z gwałtownego niedociśnienia tętniczego. U chorych leczonych lekami moczopędnymi dawka początkowa wynosi zwykle 2,5 mg na dobę. Następnie lekarz stopniowo będzie zwiększał dawkę, aż do uzyskania pożądanego działania klinicznego.
Zastoinowa niewydolność serca: dawka początkowa wynosi 2,5 mg 1 raz na dobę. Po przyjęciu dawki chory powinien pozostawać pod ścisłą kontrolą lekarza ze względu na ryzyko wystąpienia niedociśnienia tętniczego. Następnie lekarz stopniowo dostosuje dawkę na podstawie indywidualnej reakcji chorego na leczenie, z zachowaniem odpowiednich odstępów czasowych pomiędzy kolejnymi zmianami dawkowania. Dawka maksymalna 40 mg na dobę w dawce pojedynczej lub w 2 dawkach podzielonych (w skojarzeniu z lekiem moczopędnym i/lub glikozydem nasercowym). W leczeniu skojarzonym skuteczna dawka podtrzymująca wynosi zwykle 10–20 mg na dobę.